Menen aan de Leie, met je zachte, fluisterende naam, nog altijd vloei je uit je mysterieuze bron en slinger je in steeds wijdere bochten naar de monding. Waar is de jonge god die in jou zijn eigen schoonheid bewonderde? Herinner je hoe hij zijn lichaam in je koude armen wierp en hoe je genoot van de plons in je golven.